“En nu op je allermooist”, Zeffie buigt zich voorover en met haar tong tussen haar lippen schrijft ze een ‘f’. Bewonderend zegt Marjo Kroese “Die is prachtig, veel mooier dan vorige keer.” Marjo helpt kinderen op een basisschool in Nieuw-West met taal en rekenen. Na het compliment kijkt Zeffie stralend op.
Twee keer per week is Marjo op de school, zij helpt nu in groep 3 en 4. Sommige kinderen krijgen individueel een kwartiertje extra aandacht. “Dat kwartier is ook echt genoeg, daarna zijn ze moe. Wat ik vooral probeer is om ze de lol van concentratie te leren, dat je al je aandacht op één ding moet richten en dat je dan heel veel kan.”
Eerder heeft ze met Zeffie gelezen, simpele woordjes als ‘rug’, ‘haas’ of ‘bijl’. Zeffie ontcijfert ze, klank-voor-klank. “Weet je wat een bijl is?” vraagt Marjo. Als Zeffie haar hoofd schudt, laat Marjo een foto van een bijl zien. “Daarmee hak je bomen om.” En dan: “Nog een keer.” Het lezen gaat iets sneller. Daarna komen de zinnetjes, samengesteld uit de woorden die Zeffie net heeft gelezen. Opnieuw gaat het klank-voor-klank tot Zeffie ineens iets vlotter leest, zij lijkt de woordjes te herkennen.
Drie jaar geleden schreef Marjo een schoolbestuur in Nieuw-West aan: zij wilde kinderen met een achterstand helpen en waar zou dat kunnen? Het bestuur gaf de vraag door aan verschillende scholen en sindsdien helpt Marjo mee in Nieuw-West. “Inmiddels hebben wij een groep van negen ‘grijze wijzen’ hier op school. Zo zijn er twee mannen die vandaag voorlezen bij de kleuters. Negen mensen, dat is voor hier genoeg, maar het zou mooi zijn om dit grijze wijzenproject op meer scholen aan te bieden. Hoeveel gepensioneerden zullen er in Amsterdam zijn, 150 duizend? Daar moeten toch wel honderd mensen tussen zitten die dit leuk vinden om te doen?”
Meer informatie of belangstelling voor de ‘Grijze Wijzen’? Mail Marjo.