Giesbert Nijhuis was 26, kwam terug van een muziekoptreden in Frankrijk en kreeg een busongeluk: in één klap was er een tijd vóór en ná 23 december 1995.
Voor de klap was Giesbert jong en actief. Er na is hij volledig verlamd en kan hij alleen zijn hoofd bewegen. Zijn lichaam voelt alsof het in een blok beton verpakt is en alles doet zeer. Hij heeft bij het ademhalen nog maar een vijfde van zijn kracht.
Twee volle jaren duurt zijn verblijf in het revalidatiecentrum op de Overtoom. Maar wat komt hierna, waar kan hij naartoe om goed te wonen, hoe zijn leven opnieuw verder opbouwen? Zijn woning op de De Wittenstraat is geen optie. Wordt het een verpleeghuis, een focuswoning, een woonsetting voor (meervoudige) gehandicapten? Giesbert bezoekt enkele woonplekken en wordt daar niet gelukkig van. Hij raakt pas écht enthousiast als hij hoort over de nieuw te bouwen Eco-wijk. Een wijk grenzend aan zijn vroegere buurt, dicht bij zijn vrienden. Een duurzame, autovrije wijk, met groen en het Westerpark om de hoek. En het lukt: dit wordt zijn nieuwe zelfstandige veilige woonplek.
Een half jaar na de eerste bewoners, zijn woning moet nog helemaal voor hem worden aangepast, verhuist Giesbert naar blok 1A. En nu, na ruim 26 jaar, bevalt het hem hier op het GWL-terrein nog steeds uitstekend.
Zelfstandig wonen met zo’n zware handicap is zeker geen vanzelfsprekendheid: Giesbert heeft een zorgteam van zo’n 20 goede en lieve mensen om zich heen. Zeven verpleegkundigen zijn voor ‘de lichamelijke zorg’, de overigen zorgen voor het huishouden, het eten, de boodschappen en ‘welzijn’. De mensen van het team zijn flexibel en wonen redelijk dichtbij zodat men ook op niet geplande momenten hand- en spandiensten kan bieden.
Hoe zijn dag eruit ziet? Nou, een groot gedeelte, van acht uur in de ochtend tot ongeveer half drie – drie uur ‘s middags gaat op aan zorg-tijd. Wassen, de lichamelijke verzorging, laxeren, blaasspoelen en alles wat hierbij komt, aankleden, eten: het heeft allemaal veel tijd nodig. Giesbert vindt het van levensbelang om zelf de regie te hebben en moet daarom zelf al zijn zorg regelen, het is dan ook niet verwonderlijk dat hij een van de eerste groot-PGB-houders is. Bij een persoonsgebonden budget (PGB) krijg je geen geld, maar heb je toegang tot een budget waarmee je zelf zorg koopt bij zorgverleners. Zorgen dat je goede mensen in je team hebt, het maken en afstemmen van het rooster, het bijhouden van de administratie en het regelen van de financiën: het is véél werk.
Rond half drie- drie uur in de middag zijn de zorghandelingen gedaan en begint voor hem de dag zoals deze voor de meeste mensen in de ochtend start. Die dag is kort en duurt tot ongeveer half zeven, zeven uur.
Giesbert is actief met het uitdenken van verbeteringen en vernieuwingen. Zo neemt hij in 2003 het initiatief tot de ontwikkeling van de website het Persoonlijk ZorgNetwerk. Hier kon men de administratie en zorgplanning eenvoudiger regelen en zorgvragers en zorgaanbieders konden elkaar vinden. Met dit initiatief wint hij een prijs. Een aantal jaren later, in 2008, wordt de website opgesplitst in ePGB en de Nationale Hulpgids, deze zijn tot op de dag van vandaag in gebruik.
Ook is hij actief met aanpassingen en verbeteringen van zijn bed, elektrische rolstoel en de bediening van zijn rolstoel. Giesbert vertelt: “mensen die een rolstoel ontwerpen zitten hier niet voortdurend in en zijn ook niet volledig afhankelijk van de rolstoel. En dat merk je. Terwijl: álles wat ík doe, gebeurt vanuit en met de rolstoel. Daarvoor is het noodzakelijk dat alles optimaal op mij is ingesteld”. Giesbert vindt dat de ‘lichaamsondersteuning’ bij de meeste rolstoelen wereldwijd absoluut onvoldoende is. De rolstoel die hij zelf momenteel in zijn voorkamer bouwt, is er niet voor de mooi maar voor een betere lichaamsondersteuning. Terwijl ik bij hem op bezoek ben zie ik wat er zoal bij zijn rolstoel hoort: het open en dicht doen van de gordijnen, de voordeur, het besturen van de rolstoel: alles gebeurt door een lichte beweging van zijn hoofd die verschillende sensoren in de hoofdsteun activeren, met zijn kin bestuurt hij de rolstoel. “En wat is die stip op je voorhoofd?” Giesbert lacht: anders als wat mensen soms denken heeft deze niets met een religieuze sekte maar alles met het bedienen van de muis van zijn computer te maken.
De aanpassingen die Giesbert bedenkt zijn niet alleen goed doordacht maar waar mogelijk ook duurzaam. Zo is het gemakkelijker om een huis koel te houden als de warmte niet je huis inkomt. Daarom heeft hij een afdakje gebouwd met zonnepanelen. Dit voorkomt dat de zon het huis binnenkomt en het levert meteen de elektriciteit voor de accu van onder andere zijn rolstoel.
Giesbert heeft ook een eco-tip: maak gebruik van een luchtfilter die voor overdruk in je woning zorgt. De lucht gaat eerst door een 3 staps filter, en dan je huis in. Dit zorgt dat je de schoonste lucht van de stad inademt, iets wat extra belangrijk is als je longen zwak zijn. (Wat dit scheelt aan viezigheid is goed te zien zodra je het filter verwisselt, dan is deze bedekt met een dikke laag bruin zwarte pulp).
Waar Giesbert naar uit ziet? Dit zijn vier dingen: hij verheugt zich op de nieuwe wijk op het terrein van de Foodhallen. Door de brug die gepland is komt er een korte verbinding met onze wijk waardoor zijn bewegingsruimte buiten groter wordt. Hij volgt met grote aandacht de ontwikkelingen van het brein voor robots. Giesbert denkt dat zo’n robot, met name voor de praktische zorg, veel voor hem zal kunnen betekenen. Hij hoopt deze zomer zijn eigen gebouwde ‘super-rolstoel’ klaar te hebben en als vierde wil hij met veel plezier door gaan met het maken van YouTube filmpjes.
In de wintermaanden is Giesbert veelal binnenshuis. Vooral in de zomer kun je Giesbert ’s middags in zijn rolstoel op het GWL-terrein tegenkomen. Schroom niet om samen een praatje te maken.
Meer informatie over Giesbert kun je vinden op zijn website, hier zijn ook verschillende YouTube filmpjes te zien.
Wil je nu of in de toekomst deel uitmaken van zijn zorgteam, neem dan contact met hem op.