Een heerlijke baklucht komt me tegemoet, beide keren als ik bij Mohamed en zijn vrouw Ghada in de huiskamer ga zitten. Op de eerste dag van de Ramadan word ik welkom geheten met limonade en drie soorten eigengemaakte koekjes (qatayef).
Enkele dagen na het Suikerfeest word ik opnieuw verrast met lekkernijen (eid cakes). Het zijn ware proeverijtjes en alles smaakt even lekker.
Mohamed en Ghada komen oorspronkelijk uit Ismaïlia, Egypte. Dit is een stad halverwege het Suez-kanaal. Mohamed woont sinds 1987 in Amsterdam. Hij kent de stad goed en heeft op verschillende plekken gewerkt, variërend van restaurant NamKee op de Zeedijk tot Schiphol. Sinds drie jaar zijn ook zijn vrouw en de twee zonen van nu twaalf en veertien jaar in Nederland komen wonen. Eerst met zijn vieren in zijn kleine woning in de Kempenaerstraat. Deze woning was prima voor hem alleen, maar met het hele gezin was het te krap en erg behelpen. Afgelopen zomer kregen ze de woning in blok 8. Dit vinden ze een fijne plek: de woning is ruim met een mooie woonkamer met open keuken op het zuiden, de jongens hebben er hun eigen slaapkamer en het is vlakbij hun oude huis en buurt.
Ghada vertelt me dat als je in een nieuw land komt wonen de taal belangrijk is. De jongens leerden de taal snel op school. Bij haar gaat het leren van de taal in drie fases: eerst kijken, dan luisteren en daarna praten. Een belangrijke hulp hierbij is het internet. Zij houdt van koken en bakken en wie weet, misschien lukt het haar om haar baksels te gaan verkopen.
Wonen op het het GWL-terrein bevalt prima: geen auto’s, geen lawaai, veel groen en aardige buren. Hier steekt Mohamed zijn duim omhoog, de buren vindt hij helemaal top.
Sinds april is Mohamed met pensioen, maar hij verveelt zich niet. Hij doet zijn boodschappen, vaak met de scootmobiel naar de markt op Plein ‘40-‘45, is in de buurt en de stad. Hij leert zijn zoons Amsterdam kennen, ging bijvoorbeeld met ze naar Artis en naar de zwemles en liet ze de plekken zien waar hij gewerkt heeft.
Ja, de trappen in huis, dit zijn er veel en het valt Mohamed niet altijd mee om de trappen te lopen. Hij heeft een indicatie voor een aangepaste woning, wellicht dat er nog een keer verhuisd gaat worden. Maar de eerstkomende jaren zeker niet, daarvoor is het hier te fijn en het traplopen lukt nog.
Als we naar buiten gaan loodst Mohamed me nog snel even naar zijn tuin. Nou, snel? Er valt van alles te zien en te leren. De tuin staat vol met verschillende emmers waarin hij zijn eigen compost maakt, een ladekastje is helemaal gevuld met allerlei zaden en onder de heg is er zelfs een kleine kas, uien en knoflook groeien in de border. Hier wordt met veel plezier en enthousiasme getuinierd op de stadse vierkante meter.