Het is zomer, al dagen, weken bijna is er geen of maar een heel klein druppeltje regen gevallen. Ook mijn schaduwrijke tuintje is droog en de planten snakken naar water.
Ik heb het lang uitgesteld maar nu moet er toch echt water gehaald worden. De gieter staat klaar, de kikvorsen die de emmer als vijver gebruiken zijn voorzichtig in de schaduw onder de heg neergezet. Op de tuin praten we met elkaar over hoe jammer het is dat we water moeten tappen bij de drinkwaterpunten die verspreid op het GWL terrein staan. En juist op dat moment komt een medetuinder langs. Hij heeft een goed alternatief wat hijzelf al jaren gebruikt: “water halen uit de waterleliegracht”. Ik kijk wat twijfelachtig: de kant is best hoog en ik zie mezelf al voorover de gracht inglijden. Een mooi spektakel voor de gasten op het terras vanCRADAM maar minder om het zelf mee te maken. “Nee hoor, het valt allemaal best mee” zegt Nicole. En in een kleine optocht gaan we naar de gracht en krijgen we van hem een demonstratie.
In het hoekje bij de Waterleliegracht ga je voorzichtig op je knieën, je neemt de gieter bij de tuit, veegt voorzichtig met je gieter wat drap en eventuele waterplanten weg, duwt de gieter verder onder water en laat hem half of driekwart vollopen. Haal de gieter omhoog, pak deze bij het hengsel en zet hem naast je op de kant. Het ziet er gemakkelijk uit. Ria gaat het doen en is enthousiast over het gemak van de handeling. Ik durf nog niet, ben ook bang voor pijnlijke knieën. En loop alsnog naar het drinkwaterpunt voor mijn eigen watertje. Maar het zit me niet lekker en de volgende dag ga ik het toch voorzichtig proberen en wat blijkt: het is inderdaad niet moeilijk en de knieën protesteren niet. En ik ben drie dingen rijker: heb weer iets nieuws geleerd, ik kan vanaf nu “verantwoord water halen” én het is ook nog eens minder ver lopen.
