Ondanks dat het fijn wonen is hier, verhuizen er toch nog wel eens bewoners naar een andere plek buiten het GWL-terrein. Zo ook Michel en Ineke, bewoners van het eerste uur en daar hoort in hun geval een afscheidsfeestje bij.
Niet lullen maar poetsen, is een gevleugelde uitdrukking voor mensen die hun handen flink laten wapperen. En wapperen en poetsen hebben Ineke en Michel ruim 27 jaar gedaan. In het GWL-groen, met de bijen, voor (de Vrienden Van) het Westerpark, voor de papieren GWL-nieuwsbrief (Ineke) en later voor de digitale nieuwsbrief en website (Michel), als rondleider, met de Avond-4-daagse Westerpark, op klussendagen, met de Hoogstam-fruitbomen, vrijwilligers (laten) trainen om ze veilig te kunnen laten snoeien, en natuurlijk de zeer geliefde en feestelijke jaarlijkse oogst- en appeltaartdag. En dan (Michel) bouw je gewoon ook nog een website voor die hoogstamfruitbomen-groep, of kook je (Ineke) voor de ‘buurttafel’ in het Buurthuisje en zet je je in voor de technische commissie (Michel) en werk je aan GWL-archiefvorming, zodat niet steeds opnieuw hetzelfde wiel uitgevonden hoeft te worden, of zet je je in voor de Nutstuinen (Ineke).
En er was meer dan poetsen, ook de kennis van financiën (Michel) werd ingezet en goed ‘lullen’ doet Michel ook. Precies, op de komma en de punt, als lopend archief, of op het naleven van de regels en de feiten, niet altijd door iedereen gewaardeerd.
De twee zijn toegesproken door bewoners die veel met hen gewerkt en/of gerecreëerd hebben. Er waren heerlijke hapjes bij de drankjes en naast de mooie en beeldende woorden, werden ze ook nog bezongen, op de wijs van het lied van Ramses Shaffy, geschreven door het Fruitbomen KernTeam en door allen meegezongen: ‘We zullen dóórgaan’…, een heerlijke meezinger en een geweldige samenvatting van alles wat gedaan is.
Wij gaan hier zónder hen door, zij gaan elders ‘opnieuw beginnen’ met dóórgaan!
En nadat Ineke eerst nog het woord heeft genomen, wil natuurlijk Michel nog het laatste woord:
“…Breng allemaal je rechter arm naar links. Leg deze op je schouder….
Geef je zelf nu een schouderklopje.”
En na deze klopjes op eigen schouders en de hilariteit, vervolgt Michel: “Wij omringen ons hier met onze buren, waarmee we gewoond én samengewerkt hebben. Ook jullie hebben veel gedaan op het GWL-terrein. Ook jullie zijn gedreven, initiatiefrijk en behulpzaam.”
En dan is het tijd voor een laatste drankje, wordt er afgewassen en opgeruimd, gezellig, gezamenlijk en als vanouds.
Ten afscheid: hier de meezinger voor Ineke en Michel