“Zo’n man verdient een lintje”. Ontelbaar vaak is deze tekst uitgesproken als Diego Pos weer snel een antwoord gaf, de juiste personen wist aan te spreken, communicatie op gang hield, zijn filmcapaciteiten belangeloos inzette, ijverde voor meer duurzaamheid en activisme uit de kast haalde… of zoals een van de ondersteuners van de aanvraag beschreef: “alle wegen hier op het GWL-terrein en omgeving lopen via Diego”.
En als iemand een lintje verdient, moet dat aangevraagd worden. Het initiatief tot aanvraag kwam van Berthy Peter, medebewoner en opvolgend VVE-voorzitter van Blok2c. Er werd een ‘commissie Stiekem’ opgericht en onderzoek gedaan naar Diego’s wegen. Dat bleken er vele te zijn, wat leidde tot vijftien aanbevelingsbrieven (de commissie die de aanvragen beoordeelt belde nog naar ‘stiekem’ of de hoeveelheid werk en uren wel klopte, want dit leek wel een fulltime baan). De brieven kwamen uit zeer uiteenlopende hoeken: van bewoners en VVE-bestuursleden van blok 2C, GWL-koepelbestuurders, GWL-groengroep, Westerparkschool, Hoge School Utrecht – Smart Sustainable Cities, Vereniging Vrienden van het Westerpark, Stadsdeel Westerpark, OLVG-Astma project, Uva Minds, en de Amsterdamse politiek.
Tweehonderd e-mails, vele app-berichten en bijna 2 jaar later was het eindelijk zover.
Hoe Diego zonder enige argwaan op vrijdag 25 april om 9.30 uur in het Concertgebouw op de oranjeloper terecht kwam? ‘Stiekem’ had het zo geregeld dat Diego die ochtend op de fiets stapte, om samen met zijn vrouw Sacha naar haar afscheidsfeestje van haar werk in Amsterdam Zuid te gaan. Er moest onderweg nog wel snel even bij het Concertgebouw een pakketje opgehaald worden. “Oh dan blijf ik wel even buiten wachten”, zei Diego nog. Maar nee: “loop maar even mee, want het pakje is te zwaar voor mij”. Ook dat klonk weer heel aannemelijk. Door de oranje loper én de aanwezigheid van een buurtbewoner werd hem duidelijk dat hier iets anders aan de hand was. En zo begon het feest.
Het heeft Zijne Majesteit de Koning behaagt 43 Amsterdammers te benoemen tot lid in de orde van Oranje Nassau. Alle 43 werden toegesproken door burgemeester Femke Halsema en kregen van haar het eremetaal opgespeld.
De burgemeester tot Diego: … “U bent sterk betrokken bij het GWL-terrein en de buurt van het Westerpark. Het werd eind vorige eeuw gebouwd als eerste milieuvriendelijke wijk in een stedelijke omgeving in Nederland, op de hoek van de Haarlemmerweg en de Van Hallstraat. U maakte tien jaar deel uit van het zogenaamde Koepelbestuur, een samenwerkingsverband met alle VVE’s op het terrein met 600 huishoudens en 1400 bewoners. Tot op de dag van vandaag verzorgt u een altijd leesbare en informatieve nieuwsbrief met zakelijk berichten over verbouwingen en VVE-ellende, en ook geestige berichten over pasgeboren flatkinderen, kerstversiering en gevonden voorwerpen.
“Als geen ander begrijpt Diego het belang van goede communicatie met bewoners zo vertelt een medebewoner. Projecten waar u zich onvermoeibaar voor hebt ingezet, zoals het Masterplan Vergroening GWL-terrein en de onderhandelingen met NUON/Vattenfall over de levering van duurzame stadswarmte. Diego is een fijn iemand om mee te werken. Hij weet wat hij wil, maar hij luistert ook naar de bewoners. Hij is een echte netwerker en doorzetter. Iemand die veel voor elkaar krijgt, aldus een oud-voorzitter van de koepelvereniging. En al jaren bent u voorzitter van de Vrienden van het Westerpark, en wilt u de balans in het park herstellen opdat er ruimte voor de bewoners is voor rust en recreatie. Maar u bent vooral een echte verbinder. En al dat werk is een kolfje naar uw hand. Geachte meneer Pos, het heeft Zijne Majesteit de Koning behaagt u te benoemen tot lid in de Orde van Oranje-Nassau”.
Herkenning en erkenning
Tijdens haar toespraak werd het burgemeester Femke Halsema duidelijk dat ze Diego kende van zijn politieke betrokkenheid, als voorzitter van de Vrienden van het Westerpark en de locatieprofielen voor evenementen in de Amsterdamse parken. Het ontlokte haar spontaan een aantal opmerkingen tijdens de speech, zoals: “Ah, dát is waarvan ik u ken: meer balans in het Park, en vast door minder festivals”, “Ik bewijs u toch nog een dienst hè om dat er even bij te vermelden”. Voor zover er nog geen lach op Diego’s gezicht stond, werd het er nu toch een van oor tot oor. Diego Pos, de verbinder, het politieke dier, kon weer verder met zijn werk voor meer balans in het Westerpark ten gunste van rust en recreatie voor de buurtbewoners en kleinere programmering met meer jong talent.
Eenmaal weer terug op het GWL terrein begonnen de felicitaties al op straat en in het Buurthuisje wachtte een volgende verrassing. Hier waren samen met enkele buurtbewoners bijna alle vijftien briefschrijvers die de aanvraag hebben ondersteund aanwezig. Het was een warm welkom met bubbels en hapjes, enkele korte toespraken en vooral veel waardering en gezelligheid. Diego liet weten even last te hebben gehad van het gevoel dat anderen toch veel meer een lintje verdiend hadden dan hij; “het voelde overpriced, maar nu toch ook erg leuk!”. De zonen Paco en Renzo boden het Lintjesboek Diego Pos aan, waarin de 15 aanbevelingen afgedrukt stonden – “Ha! die ga ik vanavond eens rustig lezen” – inclusief een fotografische dwarsdoorsnee van alle projecten waar Diego belangeloos bij betrokken is geweest.
De volgende dag was alles nog steeds stralend oranje, de Koningsdag in volle gang en ontving Diego van alle kanten felicitaties.