Voor Annemiek Schenkels was er geen zwart gat na haar pensionering. “Ik ben een doener”, zegt ze zelf. Annemiek is actief in de wijk en zet zich nu in bij Stadsdorp Westerpark.
“Je leven verandert natuurlijk als je met pensioen gaat, maar ik heb een hond die uit moet, een moestuin, een club vrouwen waarmee we culturele uitstapjes maken, activiteiten voor het GWL-terrein zoals helpen voor het jaarlijkse feest en de fruitbomenclub en nu dus mijn vrijwilligerswerk voor Stadsdorp Westerpark.” Na 43 jaar in het onderwijs, ging Annemiek drie jaar geleden met pensioen. “Het was bikkelen de laatste periode, je zou denken dat het met zoveel ervaring een eitje zou moeten zijn, maar ik voelde dat de jaren gingen tellen.”
Na haar pensionering sprong zij als vrijwilliger nog bij op haar oude school. “Dat heb ik een jaar gedaan. Het stond voor mij vast dat ik ander vrijwilligerswerk zou gaan doen, ik krijg pensioen en AOW, daarvoor mag ik toch best iets terugdoen?”
Annemiek kwam terecht bij een organisatie die Nederlandse les geeft aan nieuwkomers. Het leek haar op het lijf geschreven, maar het viel tegen. “Werken met volwassenen is heel leuk, daarbij neem je je eigen onderwijs-professionaliteit mee. Maar dan blijk je te maken te krijgen met haperende apparatuur. Had ik in de voorbereiding van een les veel tijd gestoken, bleek dat de monitoren in de klas niet werkten of het white-board eruit lag. Alles voor niks geweest.”
Meteen kijkt Annemiek naar de positieve kant van deze ervaring. “Ach, weet je, op die manier blijf je wel flexibel, je werkt in een groep en moet met alle persoonlijkheden omgaan. Zo blijf je leren en ontdekken.”
Bij het stadsdorp Westerpark is Annemiek verantwoordelijk voor het organiseren van de horeca-uitjes. De bedoeling van de activiteiten van het Stadsdorp is buurtgenoten bij elkaar brengen, saamhorigheid creëren. Dat gebeurt bijvoorbeeld door spelletjesmiddagen, gezamenlijke wandelingen of – Annemieks afdeling – een gezellig oponthoud met een hapje en een drankje erbij. “Ik onderhandel met restauranthouders, wij komen met een groep en we kunnen vijftien euro per persoon betalen. Ik merk dat de horeca het moeilijk heeft want de onderhandelingen zijn zwaar. Soms vergeten ze ook om de afspraken door te geven, dan blijkt na het eten dat we toch het volle pond moeten betalen. Heel vervelend is dat.”
Vooraf sprak Annemiek af dat zij in ieder geval twee jaar voor het Stadsdorp actief zou zijn, er zitten er nu anderhalf op. “Ik moet nog even bedenken of ik doorga. Sinds kort doe ik de moestuin alleen en dat is erg veel werk. Soms moet je uitkijken dat je niet te veel op je bordje krijgt.” En dan lachend “zelfs een doener zoals ik.”